kaas

Wyjazd krakowsko- śląski się udał. Dawno nie łaziłam po krakowskiej Starówce, Plantach, Wawelu jak japońska turystka, tylko bez aparatu. Po seminarium łaziliśmy z W a pogoda była piękna i ciepła. Nic więc dziwnego, że chandry i frustracje odeszły w niepamięć. Delektowaliśmy się świeżą zielenią i słonecznym Krakowem, ciesząc się, że oto znów udało się zrobić sobie krótką przerwę w życiorysie.

Dość drogie porobiły się bilety na ekspres. Do Krakowa ekspres inter-city kosztował ponad 80 zł, podobnie dziś płaciłam z Katowic. Gdyby tak jeździć co tydzień to zapewne czekałoby mnie niechybne bankructwo. Nie mogę mieć faceta z daleka. Chyba, że bogatego.....

Odwiedziliśmy naszych znajomych z którymi nas łączą wspaniałe przeżycia turystyczno-konferencyjne. Wieczór był wesoły, stuknęło kilka flaszek. Chyba mi było to jednak bardzo potrzebne. Mają fajny domek i rano obudziło mnie gruchanie gołębi. Taka była cisza, że to gruchanie było słyszalne na tyle, że nie mogłam spać.

Niemniej jednak z pewną radością wróciłam do Wawki. Kraków jest nie mój, podziwiam tamtejszą atmosferę, ludzi na Rynku, studentów idących na piwo, ale czuję, że ja jednak jestem bardziej warszawska. Może i jest tu zaplute towarzycho, ale jakoś przywykłam.

Dawno nie przejeżdżałam również przez miasteczka śląskie. Wyludniają się i stare domy niszczeją. Trochę się zaczynają robić jakby zapadłe. Oczywiście ta konkluzja nie ma cech uogólnienia, ale takie wrażenie pozostaje, wiele blokowych post-gierkowskich osiedli i sporo poniemieckiej już niszczejącej zabudowy.

Powspominaliśmy sobie z W różne sytuacje, przyznam jednak, że wolę jak on jest u mnie. Czuję się jakoś lepiej, tam u niego jestem bardziej skrępowana.....Niebawem planujemy znów się spotkać, mam znów pomysły wspólnej pracy. Znakomicie się inspirujemy. Szkoda, że tylko zawodowo. Ale cóż, bo w tym cały jest ambaras.......

Jadę na rancho, decyzja jest nieodwołalna, na razie świeci słońce, trochę zimno, ale mam tam olejak. Biorę psy i chciałabym wrócić w niedzielę. Do tego doprowadziła mnie dzisiejsza postawa mojej Młodej. Miałam dziś scysję z nią, właściwie to jest kontynuacja tego , co dzieje się już od kilku dni.

Otóż nie może ona pojąć, że doba ma dwadzieścia cztery godziny , jakiś czas trzeba poświęcić na spanie, naukę i trochę zostaje na jedzenie, normalne sprawy, zakupy i rozrywkę. W różnych okresach czasu różnie się te proporcje układają. Niestety ona ma dość sztywny szablon postępowania, który polega na zbytnim wydłużaniu czasu rozrywki. Prowadzi to oczywiście do deficytu czasu potrzebnego na spanie i narasta w niej złość i agresja. Sama bezpośrednio nie daje sobie rady ze zmęczeniem , źle się czuje co z całą pewnością jest spowodowane niedospaniem. Wszelkie moje uwagi odbiera agresywnie, więc powoli przestaję się wypowiadać.

Wzięła na siebie zbyt dużo obowiązków. Przy jej braku dyscypliny widzę, że się nie wyrabia. Dwie sesje to jednak sporo roboty. Zamiast jednak wejrzeć w głąb duszy i zrobić bilans realnych możliwości zaczyna uciekać od problemów. Generuje to oczywiście następne. Odreagowuje je jeżdżąc mi po głowie i mając pretensję za wszystko.

Mam trochę naturę ofiary, często daję sobie wchodzić na głowę. Wydaje mi się, że w stosunku do ludzi, którzy coś dla mnie znaczą nie ma sensu być twarda, staram się rozumieć, wybaczać aż do bólu. Ale czasem i niestety coraz częściej odzywa się we mnie opór, związany z tym, że jednak muszę walczyć o swoje. Młoda w gruncie rzeczy nie widzi potrzeby zajmowania się w jakikolwiek sposób domem. Ostatnio wracam z pracy zmęczona nadchodzącą reorganizacją, mam sporo roboty. Kiedy tylko chcę pojechać z nią po zakupy to ona zasłania się brakiem czasu. A potem siedzą koleżanki wiele godzin i gadają o głupotach. Ponieważ się postawiłam i sama nie jeżdżę do supermarketów to w domu nic nie ma.

Jest uzależniona od towarzystwa a gdy nikogo nie ma ani sms, ani na gadu lub nikt nie dzwoni, czuje się nieswojo. W takim stanie wytrzymuje maksimum godzinę. Nie potrafi być sama.

Moje próby wytłumaczenia jej, że robiąc więcej niż inni powinna sobie inaczej rozplanować czas, spotykają się z agresją. Głupimi tępymi awanturami. Doceniam jej bystrość umysłu i inteligencję, ale nie potrafi ona zrozumieć, że źródłem sukcesów i postępu jest jednak praca. Brylowanie jest dobre na krótką metę.

Czasem sobie zadaję pytanie, jaką matką właściwie jestem? Staram się nie mieć przed nią żadnych tajemnic, choć wiem, że jej podejście do moich spraw jest czasem zbyt radykalne bo ona nie uznaje kompromisów. Oczywiście w jej przypadku i wieku relacje z ludźmi są oparte na innych zasadach dla mnie czasem nie do przyjęcia.

Niemniej jednak uważam, że czasem mi się należy trochę szacunku. Nie jestem matroną, która żąda hołdów. Ale tępię bezwzględnie wulgarne odnoszenie się do mnie.

No cóż, właściwie w smętnym nastroju jadę. Gadam z Młodą przez zęby. Ale muszę stąd się urwać......pokosić trawkę nową kosiarką, wywietrzyć psy i pomyśleć co nieco o moich relacjach z B....napisać coś do roboty.....podźwigać kamienie i wsadzić skalniaki.....Może humor mi się po tym poprawi........

Wczoraj pisałam odwołanie od sprawy stłuczonego zderzaka, vide notki ze stycznia. Otóż wjechałam wówczas babsztylowi w zad. Jechałam w korku. Babie zdechł silnik, bo za szybko puściła sprzęgło. Nie stwierdziłam, żeby się coś babie i jej samochodowi stało, obejrzałam zderzak, powiedziałam jej, niech wobec tego zjeżdża i nie pogłębia korka. Po czym odjechałam. Jak to na zachodzie, ok., bye, nic się nie stało. Gdyby było cokolwiek nie tak to dałabym jej numer polisy, ale jak mówię nic się jej nie stało.

Jednej rzeczy nie przewidziałam że baba jest mściwa.

Poleciała na policję a kto wie, czy nie ma męża policjanta bo sprawą się gorliwie zajęto. Zaprotokołowano, że ma zarysowany zderzak i że uciekłam z miejsca wypadku. Policja wszczęła dochodzenie z urzędu i sąd grodzki wydał wyrok nakazowy bez robienia sprawy, motywując, że byłam sprawcą wypadku, bo jechałam za szybko i jak to określono, nie byłam w stanie zapanować nad pojazdem. Dostałam propozycję zapłacenia grzywny. Na dole wyroku był malutki napis, że w ciągu tygodnia można odwoływać się od tej decyzji i wyrok będzie anulowany. Wówczas sprawa będzie ponownie rozpatrzona w trybie ogólnym. Oczywiście odwołanie napisałam. Nie czuję się winna przekroczenia szybkości. Zastartowałam z jedynki i jechałam nie więcej niż 5-10km/h gdy temu gamoniowi zdechł silnik i stanęła dęba w miejscu.

Kodeks drogowy to ciekawa lektura. Dowiedziałam się, że nagłe zatrzymanie się bez stosownych znaków, postój i zatrzymywanie się powodujące tamowanie ruchu są również wykroczeniami i na to są wyznaczone stawki mandatów. Znalazałam chyba trzy takie wykroczenia oraz też takie, że samochód, który ma awarię lub przymusowy postój musi być oznakowany. Zarzuty równie absurdalne jak moja nadmierna szybkość

W końcu pewnie, że kierowca każdy musi uważać i mieć oczy dookoła głowy. Ale za tego typu stłuczkę są odpowiedzialne jednak obie strony. Babsztyl wykazał się nieumiejętnością jazdy pod górę i jej nagłe zatrzymanie było przyczyną kolizji a nie moja nadmierna prędkość. Ja dopiero ruszałam z miejsca i wcale nie jechałam z nadmierną szybkością która uniemożliwiała manewrowanie pojazdem, jak zasugerowano w wyroku. Uważam, że to jest zła kwalifikacja czynu. Po prostu nie byłam w stanie wyhamować przed babą, która stanęła nagle mi dęba pod nosem, gdy ruszyłam, bo niby jak?. Było to fizycznie niemożliwe.

W normalnym kraju to koszty postępowania powinny być adekwatne do wielkości strat. A decyzja o podjęciu dochodzenia? Skoro przeczytałam w protokole zeznań, że nastąpiło zadrapanie zderzaka to jakim cudem sprawa trafia do sądu grodzkiego. Na co więc idą pieniądze podatników. Na fochy rozkapryszonej baby, która ma gdzieś pewnie chody, bo jakim cudem sprawa się kwalifikuje do rozpatrywania przez sąd grodzki? Nie ma pieniędzy aby łapać przestępców i karać piratów drogowych, pijani wałęsiakowie cierpią na pomroczność jasną a sprawa się toczy o rzekomo zadrapany zderzak. Nawet policjant, który mnie przesłuchiwał śmiał się z tego.

Ponieważ jestem maniaczką pisania, więc wczoraj odwaliłam sprzeciw na trzy strony posługując się paragrafami i szpikując cytatami z kodeksu drogowego i wykroczeń. Zainteresowanym służę paragrafami i wysokościami ustawowych kar, które zastosowałam do tej sytuacji. Nawet jak sprawy nie wygram to przynajmniej się pobawię, lubie sądy i procesowanie się. Kiedyś wygrałam z firmą w sądzie pracy, jeszcze w latach 80. A z całą pewnością sprawa się odwlecze znów o kilka miesięcy. Nie ma jak nasze sądownictwo.....

Dzień dobry i zły...z jednej strony dwie miłe wiadomości, zaprzyjaźniona angielska firma chce poprzeć moje starania o stypendium oraz przyjęli moją publikację do pisma z porządnym impact factorem. Z drugiej strony ciężko chora mama bliskiej mi koleżanki oraz smęcenie kolegi B. Kolega B ma po prostu nadzwyczajny talent, aby człowieka totalnie zadołować. Lepiej mi się z nim pisze niż rozmawia. Wtedy jakby lepiej waży słowa.....

Z Młodą dywagowałyśmy dziś nad marnością facetów w ogólności. Ona ma również do czynienia z typami co najmniej dziwnymi.

Powracając do tematu „porządek” facet w domu powoduje zawsze jakiś bałagan. Przysłowiowe jest tu wspominanie o sikaniu obok muszli klozetowej, tak pięknie zobrazowane w filmie Schmidt. Do tego dochodzą walające się skarpetki wszędzie, po prostu wszędzie..... Gazety i książki na pralce. Odzwyczaiłam się od faceta rezydującego na stałe w moim domu. Pierwsze lata były bardzo ciężkie, brakowało mi koszul męskich do prasowania i zapachu męskich dezodorantów w łazience. Gdy przyjeżdża do mnie z wizytą W z lubością wdycham zapach jego wody toaletowej, co prawda gatunek używa nie najlepszy. Ale jest charakterystyczny i z nim mi się kojarzy. Natomiast zdecydowanie fantastyczne wody woził ze sobą Pan Narcyz, dopóki przyjeżdżał do mnie. B nie używa wód w ogóle i to jest jego błąd, facet po prostu musi się czymś psikać. Z kolei mecenas Pawian używał wód dość ogólnie dostępnych typu Hattrick a czasem nawet Brutal. Niemniej jednak miał on charakterystyczny zapach a może jego feromony mi bardzo podchodziły???

Prasowanie koszul lubiłam i nie sprawiało mi to przykrości. Nie lubię stert prasowania pościeli, mimo iż mam maglownicę. To zajęcie ogłupiające. Zazwyczaj siedzę gdy to robię i oglądam seriale. A więc jestem wtedy ogłupiona do kwadratu.

Moje dziecko jest w gruncie rzeczy straszliwym bałaganiarzem. Trochę to moja wina, bo jej pokój przypomina składowisko rzeczy różnych a meble są z epoki minionej. Gdyby nie kryzys to pewnie bym je wymieniła a tak oduczam moje dziecko estetyki. Widzę, że już jest abnegatem w zakresie wystroju pokoju. Gdybym była bogata to zapewne strzeliłabym jej jakiś komplecik i do tego rattanowe siedziska oraz tapety korespondujące z wystrojem wnętrza. A tak ma coś typu Koszalin i okleiła to różnymi złotymi myślami i sentencjami oraz wierszami. Do tego jest tak jak ja chomikiem i nie lubi wyrzucać czegokolwiek z domu.

Problem czystości dywanu rozstrzygnęły psy. W dużym pokoju oba grasują i się kłaczą ile wlezie. Staram się codziennie jeździć odkurzaczem, nawet w przypływie dobrego humoru sprzątam dywan szczotką ryżową.

Na balkonie zbieram plastikowe butelki aby je potem wynieść do śmietnika ekologicznego. Jestem fanką segregacji śmieci i segreguję co się da.

A jednak panuje u mnie swoisty porządek. I nie jest to wymuskane i wypindrzone wnętrze. To porządek ducha i pewien twórczy nieład. Jak któraś z nas ma coś do zrobienia na kompie to wszystko idzie w odstawkę, zlew puchnie od kubków, a na pralce znów leżą sterty ciuchów. Ale nie to jest najważniejsze. Porządek oznacza przyjazną atmosferę, każdy może wejść do kuchni i zrobić herbatę a jak są pierogi to każdy przybysz dostaje porcję. Gdy jestem zmęczona to czasem jakaś koleżanka Młodej pozmywa bez ceregieli a jak trzeba to wyrzuci mnie z kompa, przeprosiwszy uprzednio bo musi poszukać czegoś w sieci. Dziewczyny przyłażą czasem po prostu pogadać. Albo zawołają mnie do pokoju Młodej aby poczęstować colą. I nie ma facetów, którzy ośmieliliby się ten stan rzeczy krytykować.....

Dałam sobie dziś popalić na rancho. Pojechałam z konieczności, gdyż pogoda była absolutnie nie rokująca nadziei. I co gorsze jak tylko dojechałam to zaczął padać deszcz w sposób ciągły. Rozejrzałam się po działce i ogarnęła mnie czarna rozpacz. Chwasty a ściślej mówiąc perz prawie po kolana, zakup kosiarki jest absolutnym priorytetem. Przez te dni letnio-zimowe za zimno było aby coś tam pokopać i posiać a jednocześnie na tyle ciepło, że chwasty rosną wściekle. Do tego namnożyło mi się w nieludzkich ilościach czegoś, co jest może i fajne, kwitnie na jesieni na różowo i tak zabawnie strzela jak się dotknie gniazdka nasienne. Diabli wiedzą jak to się nazywa, ja to ochrzciłam pawianki na cześć zaprzyjaźnionego ongiś mecenasa, którego Młoda nazwała dośc trafnie Pawianem.

Pięknie rośnie paproć pod czarnym bzem, który rok rocznie atakują mszyce.

Psy miały jak zwykle radochę, choć momentem stresowym była wspólna podróż na jednym siedzeniu. Jamnior nie toleruje jak musi siedzieć z Kufim w jednym miejscu. Kufi, stary wyga i włóczęga nie zwraca na takie rzeczy uwagi i z powrotem spał trzymając łeb na tyłku jamniora.

Jak zwykle jestem na działce to myślę o B i mam mieszane uczucia. On z jednej strony ma rozległe plany, ale tak naprawdę to nie wiem, na ile chce się w to zaangażować. . Ja z kolei chciałabym tam wiele pociągnąć, ale on ma tę paskudną cechę, że coś nagle rozkręci a potem go nie ma tygodniami i jest jakaś beznadziejna prowizorka. Potem się tłumaczy, że jak tylko przyjedziemy to wykończymy. We wszystkie weekendy ma zajęcia z zaocznymi i go nie ma w domu. W tygodniu z kolei wyjazd jest dla mnie problemem. Pewnie z powodów finansowych nie będę jeździła jak zwykle na sympozja to może jak rok akademicki się skończy to się wreszcie weźmiemy za działanie.

Toteż dziś wzięłam się za komórkę i zabrałam za wyrzucanie rzeczy. Na takie czynności musze mieć specyficzny dzień bo na ogół jestem chomikiem i uważam, że wiele rzeczy może się jeszcze przydać. W komórce jest jeszcze wiele rzeczy do małych fiatów i wiele rzeczy, które mi się kojarzą z mężem, choćby jego kurtka. Wisi sobie a ja jakoś nie mogę zdobyć się aby ją wyrzucić. Po jego numerach nałogowo wyrzucałam wszystko, co miało jakikolwiek z nim związek, nawet moje ślubne zdjęcia są u ojca. Po jego śmierci kazałam zrobić rodzicom porządek z jego rzeczami, ja nie byłam w stanie nawet ich dotykać. Do tej pory chyba nie potrafiłabym spokojnie ich przeglądać. Leżą też u ojca i co jakiś czas dziadek pyta Młodą, że może warto coś z tym zrobić. Ona też nie potrafi. Słowem sytuacja patowa.

Oprócz tego wywaliłam chyba z 10 butelek przepracowanych olejów samochodowych. Kiedyś, gdy przyjeżdżało tu wiele ludzi sami wymieniali sobie oleje, mój mąż dłubał z ojcem w najlepszej komitywie w maluchach, naszym i taty. Teraz jeżdżę od pięciu lat sama . Przez te lata zamordowałam w sobie wszelkie wspomnienia rodzinnych grilli i wspólnych weekendów.

Po pewnym czasie dostrzegłam w tym moim samotnym jeżdżeniu pewien urok, nie uprawiam z obłędem w oczach wszystkiego od marchewki po koper włoski, działka to moja wolność. Rosną tam kwiaty, trochę krzewów. Ściągałam tam kiedyś różnistych facetów, teraz już tego nie robię, aby zapomnieć, że to było kiedyś moje i męża gniazdko. I chyba mi się to poniekąd udało.

Dziś marzę, aby na emeryturze jak dożyję bez śladów demencji i w dobrym zdrowiu, zamieszkać tam, nawet sama, z psami. Ale niech dociągną tam net!